One of those days

๕ มกราคม ๒๕๓๑ ผมเขียนโปรษณียบัตรรูปตุ๊กแก ส่งจากออสเตรเลียถึงเมืองไทยให้แม่อ่าน... A gecko in the hand is worth two in the bush. Photo: Michael Lees ผมบอกแม่ว่า... “แม่ครับ…วันนี้ผมจะเดินทางออกจากซิดนี่ย์ไปยังภูเขาสีน้ำเงินโดยทางรถไฟ ผมจะอยู่ที่นั่น ๔ วัน พักผ่อนชมธรรมชาติ จากนั้นจะกลับมาซิดนี่ย์ พักอยู่กับแฟรงค์อีก ๑ คืนก่อนที่จะเดินทางลงใต้ เมื่อวานนี้ ผมไปเล่นซึง ๔ ชั่วโมง ได้เงินมาประมาณ ๒๗ เหรียญ หรือเกือบ ๖๐๐ บาท พอเป็นค่าอาหารและที่พักได้อีกหลายวัน...อากาศดี ท้องฟ้าแจ่มใส ผมคิดว่าที่ภูเขาสีน้ำเงินคงจะสวยมาก อากาศที่นั่นบริสุทธิ์และร่มรื่นมาก มีน้ำตกสูงและต้นไม้ปกคลุม ส่งละอองน้ำไปในอากาศ ทำให้มองดูเป็นสีน้ำเงิน งดงามมาก..." วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี กล่าวว่า... Blue Mountains เป็นพื้นที่ภูเขาและเทือกเขาที่ตั้งอยู่ในรัฐนิวเซาท์เวลส์ ประเทศออสเตรเลีย ภูมิภาคนี้ถือเป็นส่วนหนึ่งของเขตชานเมืองด้านตะวันตกของเขตมหานครซิดนีย์ ภูมิภาคนี้มีพรมแดนติดกับเขตเมืองหลวงหลักของซิดนีย์ โดยมีเชิงเขาเริ่มต้นประมาณ 50 กิโลเมตรทางตะวันตกของใจกลางเมืองหลวง ใกล้กับเมืองเพนริ ใช้กล้องฟิล์ม (ซื้อที...

ผ มมีธนบัตรลาวอยู่ ๑ ฉบับ เก่าแก่ขนาดไหน? เพื่อน ๆ ลองดูสิครับ... "หาดูได้ยากแล้ว...เพื่อน ๆ ว่ามั้ย?"  ผมจึงอยากนำภาพเก่า ๆ ซึ่งปัจจุบันจะหาดูไม่ได้อีกมาโพสต์ให้นักเดินทางแบกเป้รุ่นใหม่ ๆ ได้เห็น อย่างเช่นการเดินทางจากประเทศไทยไปยัง สปป.ลาว ในช่วงที่ยังไม่มีสะพานมิตรภาพเชื่อมต่อสองประเทศ เราจำเป็นต้องโดยสารเรือข้ามโขง นับว่าเป็นประสบการณ์น่าจดจำสำหรับนักเดินทางสมัยนั้น...    แบกเป้มาถึงท่าเรือแต่เช้า ต้องซื้อตั๋วโดยสารก่อน คนละ ๓๐ บาท...   จากนั้นก็เดินไปลงเรือ...                 เจ้าหน้าที่ลาวจะถ่ายรูปผู้โดยสารเก็บไว้...     แม่น้ำไม่กว้าง ใช้เวลาไม่นานก็ถึงฝั่งลาว...      ที่เห็นคือการมาถึงของนักท่องเที่ยวและหนุ่มลาวที่ให้บริการขนสินค้าขึ้นจากเรือ...     การลงตราเข้าเมืองก็แสนง่ายดาย ไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมใด ๆ ทุกวันนี้การเดินทางข้ามโขงตรงนี้เปลี่ยนเป็นแค่การเดินทางไปมาหาสู่ นักเดินทางซึ่งต้องประทับตราวีซ่ามิอาจหลีกเลี่ยงสะพานมิตรภาพไทย-ลาว   ภาพเหล่านี้จึงเป็นแค่เพียง One of those ...

ผ มจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเด็กน้อยน่ารักที่ผมเคยสอนให้จับไวโอลินคือใคร? ตอนนี้เติบใหญ่แค่ไหนแล้ว!       แต่ที่ยังจำได้คือเด็กน้อยเมเปิ้ลคนเนี้ย...    ยังจำได้ถึงวันที่ไปทดสอบน้องเมเปิ้ลก่อนที่จะรับเข้าเรียนที่บ้านปงแสนทองเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว...ตอนนั้นตัวเล็กนิดเดียว จากนั้นผมก็ได้เห็นการเจริญเติบโตและพัฒนาขึ้นตามวัย ถึงวันนี้ทราบว่าเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว! ขอให้เจริญก้าวหน้านะลูก...

ค้ นเจอไฟล์ jpg เก่า ๆ... นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีรูปภาพในอดีตที่ทำให้ผมยิ้มได้อย่างมีความสุข!     เฮ้ย! ผมเคยมีวิธีการสอนให้เด็กน้อยจับไวโอลินอย่างนั้นด้วยรึ?   มันคือช่วงชีวิตหนึ่งของผม ซึ่งตอนนี้ลืมไปหมดแล้วว่าวิธีการสอนของผมเป็นเช่นไร และเด็กน้อยน่ารักที่เห็นเป็นใคร?  ตาแก่บ้านห้างฉัตรคงอยู่ได้อีกไม่นาน เสียดายในสิ่งที่เคยทำ อยากกลับมาสอนเด็ก ๆ อีก มามะ...มา เด็กน้อย อยากให้ตาสอน เชิญมาเล้ย! ไม่คิดตังค์จ้าาาาา

เจ้าชายสามพี่น้อง จากหนังสือ "กองหน้าร่าเริง" ฉบับที่ ๑๙๘ น านมาแล้ว ณ อาณาจักรแห่งหนึ่งในทวีปอาเซียกลาง ... มีเจ้าชายสามพี่น้องซึ่งต้องการเป็นวีรบุรุษ แต่โอกาสที่จะประกอบวีรกรรม มิใช่จะมีให้ทุกวัน ดังนั้นสามพี่น้องจึงได้แต่คอย – คอย – คอย ... วันหนึ่งมีข่าวร้ายแพร่มาว่า ธิดาของพระราชาแห่งประเทศข้างเคียงได้หายสาบสูญไปอย่างลึกลับ และพระราชานั้นได้ประกาศให้รางวัลแก่ผู้ที่สามารถนำราชธิดากลับคืนมา รางวัลที่ตั้งไว้คือกึ่งหนึ่งของราชอาณาจักร และการอภิเษกสมรสเป็นคู่ครองกับราชธิดา เจ้าชายสามพี่น้องได้ข่าวก็ออกเดินทางเที่ยวค้นหาพระราชธิดาทันที เขาพากันเดินทางไปหลายวันจึงไปถึงแดนทองแดง เจ้าคนหัวปีพูดว่า “เจ้าหญิงคงอยู่ในแดนนี้ทีเดียว...” แต่น้องชายทั้งสองค้านว่า “เธอคงถูกนำพาไปไกลกว่านี้” เจ้าชายองค์หัวปีตกลงหยุดพำนักอยู่ ณ แดนทองแดงนั้น ส่วนน้องชายสองคนก็ออกเดินทางต่อไป หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ทั้งสองก็ไปถึงแดนเงิน เจ้าชายองค์ที่สองพูดว่า “เจ้าหญิงคงอยู่ในแดนเงินนี้เป็นแน่” แต่เจ้าชายองค์ที่สามไม่เห็นด้วย และออกเดินทางต่อไป ปล่อยให้เจ้าชายองค์ที่สองพักอยู่ที่แดนเงิ...

  วีรกรรมของเด็กน้อย จาก "กองหน้าร่าเริง" ฉบับที่ ๑๗๙   เ รื่องนี้เกิดขึ้นในประเทศฝรั่งเศส  คือเรื่องเกี่ยวกับประภาคารแห่งเดอร์โดนิส ซึ่งปลุกโลหิตในกายเราให้พลุ่งพล่าน  และทำให้เรารู้สึกภูมิใจในศักดิ์ศรีมนุษยชน ประภาคาร (หรือกระโจมไฟ) แห่งเดอร์โดนิสนี้มีผู้รักษา คือ นายประภาคารพร้อมด้วยภรรยา และบุตรสองคน  บุตรคนโตอายุเพิ่งสิบขวบ วันหนึ่งในฤดูหนาว  นายประภาคารต้องตากลมทำงานกลางแจ้ง  เพื่อซ่อมแซมโคมไฟมหึมาของประภาคาร  เขาตรากตรำมากจึงล้มเจ็บเป็นไข้หวัดอย่างแรง  แล้วเลยกลายเป็นโรคปอดบวม  สถานที่ตั้งประภาคารนั้นเปล่าเปลี่ยว  อ้างว้าง  อยู่ห่างไกลชุมชน  ไม่มีแพทย์  ไม่มีสถานพยาบาล ไม่มีเพื่อนบ้านแม้แต่คนเดียวในย่านนั้น   ภรรยาของนายประภาคารก็ได้แต่ใช้ยากลางบ้านพอกที่อกสามีและต้มน้ำร้อนให้ดื่ม  ครั้นถึงเวลาค่ำนางก็ต้องผละจากสามีไปจุดโคมบนยอดประภาคาร  เมื่อนางกลับมาก็ได้เห็นอาการของสามีหนักเพียบลงทุกที  ทันใดบุตรทั้งสองก็ร้องบอกมาว่า  “แม่จ๋า ! โคมไฟไม่หมุน !” โคมไฟของประภาคารนั้น  ตามปกติจะต้อง...