กองหน้าร่าเริง - วานรกับจระเข้
วานรกับจระเข้
จากนิตยสารกองหน้าร่าเริง ฉบับที่ ๒๐๕
จระเข้ว่ายน้ำเอื่อย ๆ มาขึ้นที่ต้นกกอันเป็นที่นอนของมัน ณ ต้นกกนี้มันก็คลานเข้าไปนอนผึ่งแดดดังที่ได้ปฏิบัติมาทุกวัน
“สวัสดี ลุงเข้ เหนื่อยมากหรือ?” จระเข้ลืมตาและมองไปรอบ ๆ
“อ้อ ! เจ้าวอกนั่นเอง นึกว่าใครที่ไหนเสียอีก นั่นเจ้ากำลังทำอะไรอยู่บนต้นไม้วะ? ข้าเหนื่อยมาก ต้องการนอนพักผ่อน เจ้าช่วยร้องเพลงกล่อมสักเพลงซิ”
“แต่ฉันร้องเพลงไม่เป็นนี่ ฉันเชี่ยวชาญแต่การแสดงกายกรรม ฉันจะห้อยโหนผาดแผลงให้ลุงชมเป็นขวัญตา เอาไหมล่ะ?”
“ข้าไม่สนใจโว้ย ! ข้าอยากฟังเพลงอย่างที่เอ็น-ลา-หวิด มันร้องให้เจ้าพวกเด็กนักเรียนในสมัยนี้ฟังมากกว่าอื่น... เมื่อเจ้าร้องเพลงไม่เป็นแล้วทำไมจึงสะเออะมาร้องทักข้า?”
“เพราะฉันอยากเป็นเพื่อนกับลุงนะซิ”
“ทำไม? เจ้าไม่มีเพื่อนเลยหรือ?”
“มีซิ ลุงเข้ แต่ฉันอยากเป็นเพื่อนกับใคร ๆ ทั้งนั้นที่ฉันมีโอกาสพบปะ เพราะมิตรภาพเป็นสิ่งที่ฉันปรารถนายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด”
“เอ้า ถ้ายังงั้นข้าก็ตกลงเป็นเพื่อนกับเจ้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”
“ขอบใจมาก ลุงเข้ เชิญลุงนอนหลับให้สบายเถิด ฉันจะคอยเฝ้าดูแล เมื่อมีภัยมาฉันก็จะรีบปลุกให้ลุงรู้ตัว”
ลิงเฝ้าอยู่บนต้นไม้ จนกระทั่งจระเข้ตื่นนอน
“ขอบใจมาก หลานรักของลุง” จระเข้พูดกับลิง “เจ้าได้พิสูจน์ให้ลุงเห็นแล้วว่าเจ้าคือเพื่อนที่ดีของลุง”
วันรุ่งขึ้นจระเข้คลานขึ้นมาที่กอต้นกก เพื่อจะนอนผึ่งแดดอีก แต่ได้เห็นลิงมาคอยอยู่แล้วบนต้นไม้ต้นนั้น
“สวัสดี ลุงเข้” ลิงทักทาย “สบายดีหรือ?”
“ไม่ใคร่สบายโว้ย เจ้าหลานรักของลุง !” จระเข้ตอบ “เศษไม้เข้าไปติดในฟันทำให้รำคาญเหลือเกิน....”
“แต่มันเรื่องเล็กนี่ลุง ฉันจะลงไปช่วยลุงเดี๋ยวนี้แหละ”
จระเข้หัวเราะกระหยิ่มอยู่ในใจ “อ้ายลิงตัวนี้โง่บัดซบ” จระเข้คิด ขณะที่ลิงก็ไต่ลงจากต้นไม้ แต่เนื่องด้วยลิงเฉลียวคิดว่าจระเข้มีท่าทีชอบกลและอาจตีความหมายมิตรภาพไขว้เขวเป็นอย่างอื่นไปก็ได้ ดังนั้นลิงจึงเตรียมท่อนไม้มาสองท่อน ซึ่งเสี้ยมปลายข้างหนึ่งทั้งสองท่อน แต่ท่อนหนึ่งยาวและอีกท่อนหนึ่งสั้น..... ลิงเข้าไปหาจระเข้โดยค่อย ๆ เดินเข้าไป
“อ้าปากให้กว้างหน่อยซิ ลุงเข้”
มันติดอยู่ที่ซอกฟัน บนขากรรไกรข้างซ้ายนั่นแหละ หลานเอ๋ย” จระเข้ชี้แจงแล้วอ้าปากคอยที
ฝ่ายลิงก็เอาไม้เสี้ยมปลายอันยาวยื่นเข้าไปตั้งขวางในปากจระเข้ก่อนที่มันจะชะโงกหน้าเข้าไปสำรวจซอกฟันสัตว์ร้ายนั้น ครั้นเมื่อลิงชะโงกหน้าเข้าไป จระเข้ก็หุบปากทันที แต่ปากก็งับถูกไม้แหลมที่ยื่นเข้าไปขวางอยู่ ส่วนลิงก็กระโดดแผลว เผ่นขึ้นต้นไม้ไปนั่งดูจระเข้ดิ้นทุรนทุรายหุบปากไม่ลง...
จระเข้ดิ้นจนสุดฤทธิ์ ก็ไม่สามารถจะทำให้ท่อนไม้ปลายแหลมหลุดออกมาจากปากของมันได้ ในที่สุดจระเข้ก็ต้องลงน้ำไปจากที่นั้นทั้งที่ปากหุบไม่ลง
ลิงตกใจและเศร้าใจมาก มันจึงหัวเราะไม่ออก มิตรภาพของจระเข้ช่างน่าเกลียดน่ากลัวเสียนี่กระไร !
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น