กองหน้าร่าเริง - บัวกลางบึง
บัวกลางบึง
จาก "กองหน้าร่าเริง" ฉบับที่ ๑๗๘
“หริชัย ลูกของเราเป็นเด็กฉลาดและแข็งแรง” พระราชาแห่งโยนกนาคนครรำพึงอยู่ในใจ ขณะที่เฝ้ามองดูโอรสของพระองค์วิ่งเล่นอยู่ในราชอุทยานอันกว้างใหญ่และสวยงาม “เวลานี้หริชัยครบแปดขวบแล้ว นับว่าเป็นวัยอันควรจะได้รับการศึกษา... เรามองดูแล้วก็ยังไม่เห็นขุนนางคนไหนมีคุณวุฒิสมควรจะเป็นอาจารย์สอนลูกเราได้เลยแม้แต่คนเดียว...”
ทันใดนั้น เจ้าชายหริชัยก็วิ่งเข้ามาหาพระราชบิดา
“เสด็จพ่อ นี่ไงล่ะ ผีเสื้อที่ลูกจับได้ ลูกจะขังมันไว้ในกรงทอง เพื่อดูว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป”
“ลูกเอ๋ย ผีเสื้อย่อมต้องการอิสรภาพ มันต้องมีดอกไม้ และที่กว้าง ๆ สำหรับบินไปมาตามความพอใจของมัน แต่เหตุไฉนลูกจึงจะขังมันให้หมดอิสรภาพ?”
“แต่กรงที่ลูกจะใส่มันไม่ใช่ที่คุมขังธรรมดานะ เสด็จพ่อ... กรงนี้สวยงามมาก และลูกจะเลือกดอกไม้สวยที่สุดใส่ไว้ในกรงด้วย...”
“หริชัย ลูกควรเข้าใจนะว่า ที่คุมขังทำด้วยทอง ก็ยังคงเป็นที่คุมขังอยู่นั่นแหละ มันจะเป็นอื่นไม่ได้...”
“ถ้าเช่นนั้น ลูกควรทำอย่างไรต่อไปจึงจะดี ?”
“ปล่อยผีเสื้อไปสู่อิสรภาพ แล้วลูกจะได้เห็นมันกลับไปมีความสุขอยู่กับญาติพี่น้องของมัน อย่ากักขังมันไว้เลย...”
เจ้าชายหริชัยปลดปล่อยผีเสื้อออกจากตาข่ายทันที ผีเสื้อตัวนั้นก็บินออกไปจากที่นั่นด้วยอาการร่าเริง ที่ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา
“ลูกของเราจะต้องเริ่มเรียนตั้งแต่บัดนี้” พระราชารำพึงต่อไป ขณะที่เจ้าชายหริชัยวิ่งติดตามดูผีเสื้อตัวนั้นบินเที่ยวหาน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ “เราต้องหาครูมาสอนให้ลูกรู้หลักธรรมอันดีงาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความยุติธรรม ความโอบอ้อมอารี และคุณสมบัติอื่น ๆ ซึ่งผู้ปกครองประเทศต้องมีเป็นหลักธรรมประจำใจ เพื่อจะได้เป็นที่รักและเคารพของประชาราษฎร์...”
วันรุ่งขึ้น พระราชาก็ประกาศรับสมัครบรรดาผู้คงแก่เรียนเพื่อคัดเลือกเป็นพระอาจารย์ ฝ่ายพวกปราชญ์และบัณฑิตผู้รอบรู้คงแก่เรียนทั้งหลาย เมื่อได้ทราบข่าวก็แห่กันมายังพระราชวัง ปรากฏว่าส่วนมากเป็นผู้ชราหนวดเครายาวรุงรัง หอบหนังสือตำรับตำราและเครื่องอุปกรณ์ต่าง ๆ ซึ่งมีทั้งเครื่องดนตรีดีดสีตีเป่า เครื่องเขียน เครื่องแกะสลัก และอาวุธแปลก ๆ มากมายหลายประการ ติดมือมาด้วยทุกคน
เจ้าชายหริชัยนั่งเฝ้าดูขบวนปราชญ์และบัณฑิตอยู่ริมหน้าต่างชั้นบน ณ ตำหนักที่บรรทมของพระองค์ด้วยความสนใจ
“ขอให้เสด็จพ่อทรงเลือกอาจารย์หนุ่ม ๆ ให้เราเถิด อาจารย์แก่ ๆ ไม่ทันใจเราแน่ทีเดียว” เจ้าชายปรารภกับตนเอง
เมื่อบรรดาผู้สมัครเข้ามาในพระราชวังพร้อมหน้ากันแล้ว พระราชาก็เลือกสรรตามวุฒิของแต่ละคน พระองค์เลือกชายชราชื่อวิทยากรเป็นพระอาจารย์ฝ่ายความรู้รอบตัวทั่วไป ต่อจากนั้นก็เลือกพระอาจารย์วัยกลางคน ซึ่งได้แก่ วัชรินทร์ ผู้เชี่ยวชาญในวิชาการแกะสลักโลหะ ส่วนพระอาจารย์หนุ่มที่สุดก็คือ สุนทรศิลป์ ซึ่งมีฝีมือในการยิงธนูแม่นยำเป็นที่หนึ่งไม่มีสองในราชอาณาจักรนั้น
เมื่อได้เลือกพระอาจารย์ทั้งสามแล้ว พระราชาก็ตรึกตรองอยู่ในใจว่า ในจำนวนทั้งสามคนนี้ ควรแต่งตั้งให้คนไหนเป็นพระอาจารย์ใหญ่ ขณะที่พระราชากำลังใช้ความคิดอยู่นั้น ประตูก็เปิดและชายหนุ่มในวัยสามสิบเศษก้าวเข้ามาถวายบังคม ชายหนุ่มผู้นี้ไม่มีหนังสือ ไม่มีเครื่องมืออาชีพใด ๆ ถือติดมือมาด้วยเลย เครื่องนุ่งห่มของเขาก็เป็นเสื้อผ้าเรียบ ๆ ไม่ฉูดฉาดบาดตา เขาแต่งกายและวางท่าทางอย่างคนธรรมดาสามัญ แต่นัยน์ตาของเขามีประกายสดใส และแววแห่งความเฉลียวฉลาดปรากฏอยู่
“ด้วยเหตุผลกลใด ท่านจึงมาสายกว่าทุกคนในที่นี้?” พระราชาคาดคั้น
“ขอเดชะ พระราชอาชญาไม่พ้นเกล้าฯ เหตุที่ข้าพเจ้ามาสายก็เพราะระหว่างทางที่เดินมา ข้าพเจ้าได้พบบึงใหญ่แห่งหนึ่งกลางป่า และกลางบึงนั้นมีดอกบัวสวยงามมากดอกหนึ่ง ดอกบัวนั้นยังไม่บาน ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นความสวยงามถึงขนาดนั้นเลย ข้าพเจ้าจึงชะโงกหน้าและทอดกายลงนอนพังพาบเฝ้าดูมันด้วยความตื่นเต้นสนใจเหลือที่จะยับยั้งไว้ได้ ขณะที่ดวงอาทิตย์เริ่มโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า สูงขึ้นทีละน้อย ๆ พร้อมกันนั้นกลีบบัวก็ค่อย ๆ เผยออกรับแสงแดดยามรุ่งอรุณทีละน้อยจนกระทั่งบานเต็มที่ทั้งดอก สีดอกบัวนั้นขาวดุจหิมะ เงาของมันที่ปรากฏอยู่ ณ ผิวน้ำใสสะอาดนั้นงามตระการราวกับภาพเนรมิต ข้าพเจ้าอดเสียมิได้ที่จะต้องขอบคุณพระผู้สร้าง และข้าพเจ้าภาวนาขอให้ดวงวิญญาณของเจ้าฟ้าหริชัยจงดำรงอยู่ในความสะอาดบริสุทธิ์ดุจดอกบัวนั้น ขอให้คุณธรรมอันดีงามทุกประการสถิตอยู่ ณ ดวงหฤทัยมกุฎราชกุมาร เป็นที่รักของไพร่ฟ้าประชาราษฎร์ตลอดกาลเทอญ”
“ขอโมทนาพระเป็นเจ้าสูงสุด!” พระราชาอุทานด้วยความปลาบปลื้มปีติ “ท่านนี่แหละคือบุรุษที่ข้าพเจ้าปรารถนา และพระเป็นเจ้าได้ทรงพระกรุณาชักนำท่านมาหาข้าพเจ้า ! โอรสของข้าพเจ้าจะได้ศึกษาศิลปะวิทยาทั้งหลายจากท่านวิทยากร ท่านวัชรินทร์ และท่านสุนทรศิลป์ แต่ส่วนทางวิญญาณของเด็ก ข้าพเจ้าขอมอบท่านรับหน้าที่เป็นอาจารย์อบรมสั่งสอนตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”
ชายหนุ่มผู้มีนามว่า กุศลธร จึงได้รับแต่งตั้งเป็นพระอาจารย์ฝ่ายศีลธรรม และมีบรรดาศักดิ์สูงกว่าอาจารย์ผู้อื่น ๆ ด้วยประการฉะนี้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น