กองหน้าร่าเริง - ราชาเฒ่ากับโอรสเย่อหยิ่ง

 

ราชาเฒ่ากับโอรสเย่อหยิ่ง

 จาก "กองหน้าร่าเริง" ฉบับที่ ๑๘๕

 

 

 ครั้งหนึ่ง ราชาผู้เฒ่าใจดีปกครองอาณาจักรแห่งหนึ่งในทวีปอัฟริกา ราชาผู้นี้มีความสามารถปกครองราษฎรด้วยความเฉลียวฉลาดอย่างนักปกครองที่ดีทั้งหลาย แต่โอรสของพระองค์ คือ เจ้าชายกาลูอัมบา เป็นชายหนุ่มที่เย่อหยิ่งและโง่เขลาเบาปัญญา ราชาผู้เฒ่าได้พยายามจะกล่อมเกลาโอรสให้มีความฉลาดปรีชาสามารถตามรอยตนซึ่งเป็นบิดา แต่โอรสกลับมีพยศ ไม่ยอมเชื่อถือคำสั่งสอนของราชาผู้เฒ่าเลย

 

วันหนึ่งโอรสเรียกบริวารซึ่งล้วนแล้วไปด้วยชายฉกรรจ์โง่แกมหยิ่งมาประชุมพร้อมหน้ากัน

"นี่แน่ะ พวกเรา" โอรสผู้ทรงนามกาลูอัมบาปราศรัยแก่บริวาร "เราเบื่อเหลือทนแล้วที่ต้องมาคอยฟังคำสั่งสอนของคนแก่ล้าสมัย.... เราไปสร้างเมืองใหม่อยู่กันตามลำพังพวกเราให้สบายดีกว่า..."

ดังนั้น เจ้าชายกาลูอัมบากับบริวารก็พากันอพยพออกจากเมืองหลวง และไปช่วยกนสร้างเมืองใหม่ ชั่วระยะเวลาสองวันเมืองใหม่ก็แล้ว เพราะไม่มีอะไรมาก นอกจากกระท่อมเพียงสิบกว่าหลัง ทำด้วยกิ่งไม้ใบไม้อย่างหยาบ ๆ ไม่มีแบบมีแปลนอะไรทั้งนั้น บริวารทั้งหลายก็อัญเชิญเจ้าชายกาลูอัมบาขึ้นเป็นราชา ครองนครอันแสนทุเรศนั้น

ในระยะสองสามวันแรก ชีวิตของชาวเมืองใหม่ก็เต็มไปด้วยความสุขกายสบายใจ พวกเขาไม่มีกิจธุระการงานต้องทำเลย นอกจากกิน ดื่ม ร้องรำทำเพลง แล้วก็นอน

อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าชายกาลูอัมบากับบริวารเดินไปพบวัวตัวหนึ่งกำลังเล็มหญ้าอยู่ที่ชายป่า

"ข้าอยากมีผิวหนังสวยอย่างวัวตัวนั้นเสียนี่กระไร !" เจ้าชายปรารภกับบริวาร

ทันใดนั้น บริวารทั้งหลายก็กรูกันเข้าไปฆ่าวัวตัวนั้น แล้วถลกหนังสด ๆ ของมันมาทำเสื้อให้เจ้าชายสวมทันที

"โอ้โฮ ! ดีจังแฮะ" เจ้าชายผิวหมึกแยกเขี้ยวหัวเราะด้วยความรู้สึกสบกับอารมณ์อย่างยิ่ง "ไม่มีผิวหนังมนุษย์ใดอีกแล้วที่จะสวยเท่าของข้า.... ฮิ ! ฮิ ! ข้ารู้สึกเย็นสบายดีพิลึก ความร้อนแรงแห่งแสงแดดทำอะไรข้าไม่ได้เลย..."

เสื้อทำด้วยหนังวัวสดขณะที่ยังเปียกนี้ เป็นที่อภิรมย์ยินดีแก่เจ้าชายยิ่งนัก แต่ครั้นวันรุ่งขึ้นหนังวัวก็เริ่มแห้ง และเจ้าชายก็เริ่มรู้สึกไม่สบาย ในวันต่อไป สถานการณ์ระหว่างร่างกายเจ้าชายกับหนังวัวสดก็ตึงเครียดยิ่งขึ้น มันทำพิษขนาดหนัก ร่างกายเจ้าชายถูกเสื้อพิลึกตัวนี้รัดจนเจ้าตัวทนไม่ไหว ต้องขอร้องให้บริวารช่วยเอาออก บริวารทั้งหลายก็พยายามช่วย แต่ไร้ผล เพราะหนังวัวหดแห้งติดเนื้อเจ้าชายแน่นหนา ถ้าขืนกระชากเสื้อ เนื้อหนังของเจ้าชายก็จะต้องหลุดติดออกมากับหนังวัวนั้นด้วย เจ้าชายได้รับความทรมานและอึดอัดอย่างที่สุด ถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างทารก

"ช่วยไปตามพ่อข้ามาเดี๋ยวนี้" เจ้าชายขอร้องบริวาร

เมื่อราชาผู้เฒ่ามาเห็นลูกชายอยู่ในสภาพเช่นนั้น ก็ยืนหัวเราะเห็นเหงือกบานด้วยความขบขัน...

"ข้าจะแนะนำบอกวิธีให้พวกเจ้าเอาเสื้อบ้าตัวนี้ออกก็ได้" ราชาผู้เฒ่าพูดพลางหัวเราะ "แต่ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่ชอบฟังคำแนะนำของคนแก่ล้าสมัยมิใช่หรือ?"

"ได้โปรดเถิด พระราชบิดา ! ทูลกระหม่อมแก้ว ช่วยลูกด้วย... ลูกหายใจอึดอัดเต็มทน

แล้ว..."

"อ้อ ! ยังงั้นหรือ?" ราชาผู้เฒ่าใจอ่อนลง "ถ้ายังงั้นก็เชิญเสด็จไปยังแม่น้ำซิ... ลงไปลอยคออยู่ในนั้นแหละ แล้วหนังวัวก็จะกลับอ่อนนุ่มและพอง เจ้าก็จะถอดเสื้อนี้ออกได้แน่ทีเดียว..."

เจ้าชายก็ลงไปแช่อยู่ในแม่น้ำ และถอดเสื้อหนังวัวออกจากตัวได้ ตั้งแต่นั้น เจ้าชายกับบริวารก็เลิกดูหมิ่นคำแนะนำของคนแก่ล้าสมัย