กองหน้าร่าเริง - วานรกับกล้วยหอม
วานรกับกล้วยหอม
เจี๊ยกครอก จ๋อสกุล เป็นลิงวัยรุ่น มันกำลังอยู่บนกิ่งไม้ ข้างตัวมันมีกล้วยหอมอยู่หวีหนึ่ง
“ฉันอยากรู้นักว่าฉันมีกล้วยหอมอยู่กี่ผล.....” เจี๊ยกครอกรำพึงรำพัน แล้วก็ตั้งต้นนับกล้วยหอม “หนึ่ง สอง สาม....” นับหนึ่งถึงสามแล้วมันก็หยุด เพราะไม่สามารถจะนับต่อไปได้ เจี๊ยกครอกสามารถนับได้แค่สามเท่านั้นเอง
“ฉันต้องไปหาใครสักคนหนึ่งที่เป็นนักคำนวณ เพื่อเขาจะได้ช่วยนับให้ฉันรู้จำนวนแท้จริงของกล้วยหอม” เจี๊ยกพูดกับตนเองแล้วก็เที่ยวมองหาผู้ที่สามารถนับเกินกว่าสาม
มันไปพบ ศศิ หมายชมจันทร์ ซึ่งเป็นกระต่ายหนุ่มนักศึกษา แต่ทว่าได้ถูกคัดชื่อออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว เพราะชอบหลับอยู่ในห้องเป็นเนืองนิตย์ ศศิกำลังจะเดินข้ามทางไปยังอีกฟากหนึ่งของป่าละเมาะ
“ฮัลโหล ! ศศิ !” เจี๊ยกครอกร้องเรียก
ศศิหยุดคอยฟังว่าเจี๊ยกครอกจะต้องการอะไร
“ฉันจะช่วยอะไรท่านได้บ้าง?” ศศิถามเป็นสำนวนฝรั่ง
“ช่วยนับกล้วยหอมหวีนี้ทีเถอะ ฉันอยากรู้ว่ามีกี่ผลด้วยกัน”
“ปู้โธ่ ! ของกล้วย ๆ ... ส่งมานี่ซิ” ศศิพูดแล้วก็ลงมือนับอย่างขมีขมัน “หนึ่ง-สอง... หนึ่ง-สอง...”
“แต่นับอย่างนั้นไม่ถูกนี่คุณ !” เจี๊ยกครอกทักท้วง
“ฉันอยากรู้จำนวนแท้จริงว่ามันมีกี่ผล”
“ถ้าเช่นนั้น ฉันก็เสียใจที่จะแถลงการณว่าฉันช่วยอะไรท่านไม่ได้เลยในกรณีนี้ เพราะฉันเป็นนักอักษรศาสตร์ไม่ใช่นักคำนวณ...”
เจี๊ยกครอก จ่อสกุล จึงเข้าไปในโพรงหินใหญ่ซึ่ง เบิ้ม เหลือมตระกูล งูเหลือมแก่กำลังนอนขออย่างสบาย เพราะเพิ่งกลืนลูกวัวกระทิงเข้าไปตัวหนึ่ง เจี๊ยกครอกเปิดการเจรจาขอให้เบิ้มช่วยนับกล้วยหอมทันที
“ไม่ใช่กงการอะไรของข้า... ไปให้พ้นรอ้ายจ๋อ! ทำชักช้าอ้อยอิ่ง เดี๋ยวพ่อก็เขมือบเสียอีกศพหนึ่งเท่านั้น !”
เจี๊ยกครอกออกวิ่งอย่างเร็วที่สุดในชีวิต
“หยาบช้าป่าเถื่อนอะไรเช่นนี้ !” มันวิ่งพลางบ่นไปพลาง
“เจี๊ยกครอก ! นั่นเธอจะรีบร้อนไปไหน?” เสียงร้องทักลงมาจากยอดไม้
“อ้อ ! พี่หางยาวนั่นเอง นึกว่าใคร...” เจี๊ยกครอกพูดเมื่อเงยหน้าขึ้นพบหางยาว คือกระรอกที่เป็นเพื่อนรักอยู่บนต้นละมุด
“อ๋อ! ได้ซิ... ฉันนับได้ถึงสิบนั่นแน่ะ” หางยาวประกาศอย่างภาคภูมิใจ “บางทีนั่นเป็นจำนวนกล้วยที่เธอมีอยู่ก็ได้นะ”
หางยาวลงมาจากต้นไม้และเริ่มนับกล้วยหอม
“หนึ่ง, สอง, สาม, สี่, ห้า, หก, เจ็ด, แปด, เก้า, สิบ... โอ้! อนิจจาเอ๋ย ฉันนับได้แค่สิบเท่านั้นเอง แต่ยังมีกล้วยหอมอีกหนึ่งผลที่ฉันนับต่อไม่ได้!"
“น่าเสียดาย !” เจี๊ยกครอกพูดหน้าเศร้า “เป็นอันว่าไม่มีใครสามารถนับจำนวนกล้วยหอมทั้งหมดของฉันให้ถูกต้องแน่นอนได้... แหม ! ถ้าฉันเอาใจใส่วิชาคำนวณเมื่อตอนอยู่โรงเรียนสักหน่อย ก็จะไม่ยุ่งยากถึงขนาดนี้เลย... ฉันต้องกลับไปเข้าโรงเรียนอีก !”
“ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ฉันจะลองไปถามศาสตราจารย์สอนคำนวณที่มหาวิทยาลัยดูก็ได้ แล้วฉันจะกลับมาบอกเธอ” หางยาวปลอบใจ
“ขอบใจมาก” เจี๊ยกครอกตอบ “แต่พรุ่งนี้กล้วยหอมทั้งหวีนี่ก็คงไม่เหลือหลอ เพราะฉันตั้งใจกินมันให้หมด ก่อนตะวันตกดินวันนี้แหละ”
“ถ้ายังงั้น ฉันจะลองนับดูอีกเดี๋ยวนี้แหละ.... หนึ่ง สอง เจ็ด เก้า สิบ และนี่อีกหนึ่งผล ฉันรู้แล้ว ! ฉันรู้แล้ว ! เธอมีกล้วยหอมทั้งหมดสิบกับหนึ่งผล !”
“ถูกต้องตรงเป๋งเชียว พี่หางยาว ! ขอบใจมาก เอาละนะฉันจะจัดการกับมันหนึ่งผลเดี๋ยวนี้แหละ เพราะฉันรู้จำนวนแน่นอนของมันแล้ว พี่หางยาวลองสักผลหนึ่งซิ”
“ขอบใจ แต่ฉันชอบมะพร้าวมากกว่า เธอกินกล้วยหอมของเธอตามลำพังเถิด”
“ถ้ายังงั้นก็สวัสดี ฉันจะไปส่งข่าวแกนายศศิ หมายชมจันทร์ กระต่ายหน้าโง่ ซึ่งนับได้แค่สองเท่านั้น...”
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนโง่มักชอบเหยียดหยามผู้อื่น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น